Հանկարծ սիրտը թրրտաց. դիմացից գալիս էր հյուծախտավորի նման վտիտ մի մարդ՝ աշնանային հին վերարկուի մեջ կծկված: Նրա պղտոր հայացքը մոլոր էր, բայց ոչինչ չէր որոնում սառցակալած մայթերի վրա: «Սա չէ դրամապանակի տերը»,- մտածեց Կոմիտասը և ափսոսանքի փոխարեն թաքուն ուրախութուն զգաց: Հուշերը ցավեցնում էին սիրտը, հիշեցնում անցյալը: Սրտմաշուկ քաղցից հետո նա փողոցում կես մարկ էր գտել ու շվարել: Ձմռան այդ օրը աշխարհում մի մարդ սպասում էր կորցրած դրամապանակի տիրոջը: Ու եկավ նա: Դեռատի կին էր՝ այր մարդու բաճկոնով, այր մարդու ոտնամաններով, լայնափողք անդրավարտիքով, գլխաշորով: Դեռատի կնոջ աչքերում բողոք կար, և հույսը կցկտուր լացի պես կախվել էր շուրթերից: Դողէրոցքով հիվանդի պես սրթսրթում էր: Գաղտուկ հայացքը կենտրոնացած էր սալարկի -Օրիո՛րդ, Դուք որևէ բա՞ն եք կորցրել: -Այո՛, դրամապանակս:
Գրի՛ր տրված կաղապարներին համապատասխան բառեր.
նախածանց+արմատ — անտուն
նախածանց +հոդակապ+ արմատ – նախադեպ
արմատ+ արմատ- շուտասելուկ
արմատ+արմատ+վերջածանց —
արմատ+ վերջածանց-Վարդուհի,ճուտիկ
Комментарии
Отправить комментарий