Ռուսերեն տարբերակը կարող եք կարդալ այստեղ:
Երկու կանայք զրուցում են: Մեկը մյուսին բողոքում է:
-Լավ չե: Մարդս ծույլիկ է, տանը բան չի անում: Իսկ մայրը իժ է, ամբողջ օրը ինձ կյանք է սովորեցնում: Երեխանները ինձ չեն լսում, չարություններ են անում, վատ են սովորում:
Իսկ նրա ետևում կանգնած է Պահապան հրեշտակն ու գրում է իր նոթատետրում: <<Լավ չե: Մարդս ծույլիկ է, տանը բան չի անում: Իսկ մայրը իժ է, ամբողջ օրը ինձ կյանք է սովորեցնում: Երեխանները ինձ չեն լսում, չարություններ են անում, վատ են սովորում: >>
Գրում է և մտածում:-Չեմ հասկանում, ինչու է նա նորից դա պահանջում: Բայց քանի, որ պատվիրել է, պետք է կատարեմ!>>
Ինչ նկատի ունեմ. Մեր մտքերից եւ խոսքերից կախված է, թե ինչպես ենք մենք ապրում: Ետևում միշտ կանգնած է Պահապան Հրեշտակը իր նոթատետրով! Բայց ինչ անենք, որ այդ ամենը կա? Ստել, որ ամեն ինչ լավ է? Ձևացնել, որ երջանիկ ես? Ինչպես չնեղանալ, ստանալ սերը և ճանաչումը, ինչպես կարգավորել հարաբերությունները?
Թեև մեր մտքերը և ուշադրությունը շտկում են անհաջողությունների, վրդովմունքների, վախի, մենք շարունակում ենք ապրել նրանց մեջ, չնկատելով այլ տարբերակներ:
Եկեք մի փոքր փորձ անենք:
Комментарии
Отправить комментарий