Գտիր այն հատվածը, որտեղ նկարագրվում թ Լևոնենց տունը։
Մենք մտանք մի սենյակ, որ մի փոքր մեծ էր, քան մի մեծ հավաբուն: Այնտեղ, մութ անկյունում, պատի տակ երեվում էր ինչ-որ բան, նման անկողնակալի, թե թախտի՝ չգիտեմ, սինյորա Ստեֆանիայիհաղթանդամ մարմինը թաքցնում էր նրան իմ աչքից: Մի քայլ առաջ գնալով, տեսա հնամաշ վերմակի տակ պառկած մի կնոջ դեմք: Նրա ճակատը կապած էր սև թաշկինակով, աչքերը հառածառաստաղին: Նա տնքտնքում էր ու ծանր հառաչում: Նրա ոտների կողմում կանգնած էր «արտիստը»: Ըստ երևույթին, նրա միտքը կլանված էր կամ մոր հիվանդությամբ, կամ մի ուրիշ հոգսով, որովհետևմեր երևալը աննկատելի մնաց նրա համար:
Լևոնի մոր խոսքերից ելնելով բնութագրիր մորը։
Մորը հիվանդ էր և անհընդատ տնքքնում էր: Երևում էր, որ Լևոնը ամաչում էր: Մի պահ նա այնքան էր ամաչում, որ անըհընդաըտ առաջարկում էր հյուրերին նստել ջարդված աթոռների վրա: Նա չեր ուզում, որ Լևոնը չկապվեր թատրոնի հետ, դրա համարել էլ միշտիր գործիքները կամ դուրս էր գցում, կամ գցում վառարանը:
Պատմվածքից ընտրիր երեք հատված, որտեղ երևա, որ Լևոնը երջանիկ մարդ է։
Երկու անգամ Լևոնն իմ ներկայությամբ լաց եղավ, երբ մայրը հանդիմանում էր նրան իբրև «անպետք» զավակի: Նա փաթաթվեց մոր պարանոցին, գոչելով.
— Մա՛մա, մա՛մա, մի՛ բարկանալ, ես քեզ սիրում եմ:
— Սինյորինա Լուիզան սովորեցրել է: Դուք լսե՞լ եք նրա երգեցողությունը: Հիանալի ձայն ունի: Այնպես չէ՞: Այո՛: Հավանե՞լ եք: Իհարկե, ո՞վ չի հավանիր Օ՛օ, Լուիզային մեծ ապագա է խոստանում...
Նա լռեց, հառաչեց, հայացքը ձգելով դեպի անորոշ տարածություն: Ես նրա դեմքի վրա նշմարեցի հոգեկան գաղտնի տառապանքի արտահայտություն: Խոստովանում եմ, այն ժամանակ նշանակությունչտվեցի նրա հառաչանքին: Եվ մի՞թե կարող էի երևակայել տասնույոթ տարեկան պատանու հոգին որևէ լուրջ վշտի ընդունակ:
Մենք մտանք մի սենյակ, որ մի փոքր մեծ էր, քան մի մեծ հավաբուն: Այնտեղ, մութ անկյունում, պատի տակ երեվում էր ինչ-որ բան, նման անկողնակալի, թե թախտի՝ չգիտեմ, սինյորա Ստեֆանիայիհաղթանդամ մարմինը թաքցնում էր նրան իմ աչքից: Մի քայլ առաջ գնալով, տեսա հնամաշ վերմակի տակ պառկած մի կնոջ դեմք: Նրա ճակատը կապած էր սև թաշկինակով, աչքերը հառածառաստաղին: Նա տնքտնքում էր ու ծանր հառաչում: Նրա ոտների կողմում կանգնած էր «արտիստը»: Ըստ երևույթին, նրա միտքը կլանված էր կամ մոր հիվանդությամբ, կամ մի ուրիշ հոգսով, որովհետևմեր երևալը աննկատելի մնաց նրա համար:
Լևոնի մոր խոսքերից ելնելով բնութագրիր մորը։
Մորը հիվանդ էր և անհընդատ տնքքնում էր: Երևում էր, որ Լևոնը ամաչում էր: Մի պահ նա այնքան էր ամաչում, որ անըհընդաըտ առաջարկում էր հյուրերին նստել ջարդված աթոռների վրա: Նա չեր ուզում, որ Լևոնը չկապվեր թատրոնի հետ, դրա համարել էլ միշտիր գործիքները կամ դուրս էր գցում, կամ գցում վառարանը:
Պատմվածքից ընտրիր երեք հատված, որտեղ երևա, որ Լևոնը երջանիկ մարդ է։
Երկու անգամ Լևոնն իմ ներկայությամբ լաց եղավ, երբ մայրը հանդիմանում էր նրան իբրև «անպետք» զավակի: Նա փաթաթվեց մոր պարանոցին, գոչելով.
— Մա՛մա, մա՛մա, մի՛ բարկանալ, ես քեզ սիրում եմ:
— Սինյորինա Լուիզան սովորեցրել է: Դուք լսե՞լ եք նրա երգեցողությունը: Հիանալի ձայն ունի: Այնպես չէ՞: Այո՛: Հավանե՞լ եք: Իհարկե, ո՞վ չի հավանիր Օ՛օ, Լուիզային մեծ ապագա է խոստանում...
Նա լռեց, հառաչեց, հայացքը ձգելով դեպի անորոշ տարածություն: Ես նրա դեմքի վրա նշմարեցի հոգեկան գաղտնի տառապանքի արտահայտություն: Խոստովանում եմ, այն ժամանակ նշանակությունչտվեցի նրա հառաչանքին: Եվ մի՞թե կարող էի երևակայել տասնույոթ տարեկան պատանու հոգին որևէ լուրջ վշտի ընդունակ:
Комментарии
Отправить комментарий