Այս բանաստեղծությունը կարդալիս հասկանում եմ, թե որքան հայրենասեր մարդ է Սահյանը: Նա բառացի բացում է իր սիրտը իր հայրենիքի և իր ազգի դեմը։ Նա իր հարգանքն հայրենիքի և ազգի նկատմամբ։ Սահյանը այդ ժամանակ նույնիսկ մահից չի վախենում։ Առաջին տունում, հեղինակը Հայաստանը ասելիս հիշում է մի տուն, որը ժայռի մեջ է: Հետո նա հիշում է մի հին կամուրջ, որի վրա ծիծեռի բույն է:Երկրորդ տունում հիշվում է այն ամեն ինչը, թե ինչ է արել թուրք ժողովուրդը մեր եկեղեցիների հետ: Ինչպես են նրանք ավիրել, քանդել, ջարդել, գողացել և այլն: Ամբողջ բանաստեղծության ժամանակ պատմվում է թե ինչ է տեսել Հայ ժողովուրդը: Ինչպես են լքել թոնիրները, անգործ թողել դաշտերը:
Комментарии
Отправить комментарий