Այս բանաստեղծությունում Չարենցը նկարագրում է, թե ինչպես կույր աչքերով հեռանում է իր ծննդավայրից, անգամ հրաժեշտ չասելով իր սիրելի աղջկան։ Չարենցը խոսում է իր հույզերի մասին, ասում է, որ ինչքան էլ աշխարհը ուրախ լինի նա չի կարող ուրախանալ մնացածի հետ, նա պիտի անցնի գնա դեպի իր երազանքները:
Բայց շուրջս թող որքան կուզե աշխարհը այս խնդա, ցնդի―
Ես- հաշմանդամ ու խելագար ու հավիտյան վտարանդի՜
Դեպի երկինք պիտի գնամ, դեպի եզերքը Ամենտի―
Իմ բարձր, հին ու աստղային երազների ճանապարհով...
Նաև բանաստեղծությունում Չարենցը խոսում է մարդկային անտարբերության ու բթության մասին։
Комментарии
Отправить комментарий